July 2014

2/7/2014 – The Rover {2014, David Michôd} — 3.5/5

ชอบไอเดียของหนังมากๆ การสร้างสภาวะกดดันและให้คนดูลุ้นระทึกแบบไม่ต้องโชว์อะไรมาก รวมถึงฉากหลังของหนังที่อยู่ในยุคล่มสลายด้วย เสียดายที่ตอนดูมีเหตุการณ์ชกต่อยในโรงนิดหน่อย เลยแอบเสียสมาธิเล็กน้อย กับตอนทำซับไทยคนซิ้งซับอยู่เมืองนอก เลยมีปัญหาเรื่องการลิ้งกันระหว่างเวลาที่ขึ้นของซับ, ฟ้อนท์ และการแบ่งวรรคตอนเล็กน้อย (ซึ่งก็จะไม่ใช่ปัญหาถ้ามีสมาธิกับเสียงอิ้ง หึหึ) เราว่าตอนกลางเรื่องบางช่วงทำให้ดีกว่านี้ได้เลยแอบลดคะแนนไป

4/7/2014 – Pressure Point {1962, Hubert Cornfield} — 4.5/5

เราชอบประเด็นของหนังมากๆ เพราะตอนแรกดูจากหน้าหนังเราคิดว่ามันเกี่ยวกับแค่การเหยียดเท่านั้น แต่ปรากฎมันยังมีเรื่องความเชื่อและการปลูกฝัง รวมไปถึงปมทางจิตและวิธีบำบัด ตอนดูครึ่งแรกๆเราว่ามันแอบ bias นิดหนึง แต่พอดูจบเราก็ว่ามันค่อนข้างรักษาสมดุลดีระหว่างฝ่าย ไม่ได้โน้มเอียงไปทางหนึ่งมากเกินขนาดนั้น (มันก็ไม่ได้กลางมาก แต่ก็ไม่ได้เอียงไปสุดโต่ง) ที่เราแอบหักคะแนนเพราะว่าการเล่าเรื่องมันยังไม่ค่อย flow เท่าไหร่

เรื่องก็เกี่ยวกับจิตแพทย์ผิวดำ (Sidney Poitier) ที่ถูกตัวเรียกให้มาบำบัดนักโทษผิวขาว (Bobby Darin) ผู้มีความคิดเข้าข้างฝ่ายนาซี รวมไปถึงปลุกระดมผู้คนให้มาเข้าร่วม ส่วนใหญ่ในหนังก็จะเป็นฉากการสนทนากันระหว่างสองฝ่าย และย้อนไปถึงอดีตของตัวนักโทษว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ (คล้ายกับว่าจะให้เหตุผลว่าทำไมถึงคิดแบบนี้ แต่อีกด้านหนึ่งก็ใส่เหตุผลทางจิตเข้าไปด้วย) รวมถึงมีฉากท้ายๆที่ผมชอบตอนนักโทษตั้งคำถามถึงตัวแพทย์เองด้วย

ตอนดูจบเราสงสัยในชื่อตัวละคร เลยออกมาค้นดู ปรากฎว่าตัวละครไม่มีชื่อแหะ และตอนดูเราก็ไม่ได้รู้สึกเลยว่าตัวละครไม่มีชื่อ ตรงนี้มาคิดอีกทีก็นึกถึงคำพูดของหมอในเรื่องฉากหนึ่งเหมือนกัน (ฉากขอโทษ) อีกสิ่งที่เราสงสัยคือทำไมไม่ค่อยมีใครรู้จักเรื่องนี้เลย ทั้งที่มันเป็นหนังที่ดีและน่าพูดถึงในยุคนั้นอีกเรื่องหนึ่ง แอบเสียดายหน่อยๆ

ปล. เราว่าหนังเก่าๆสร้างภาพของการหลอนของตัวละครได้ดีทุกเรื่อง ทั้งการสร้างรรค์ด้านภาพ อารมณ์ และสกอร์ มันจึงเป็นเหตุผลส่วนหนึ่งที่ทำให้เราสนใจหนังเกี่ยวกับคนที่มีปัญหาทางจิตในยุคก่อนๆมาก อ่อ แล้วเรื่องนี้ที่ชอบอีกอย่างคือวิธีการเล่าถึงอดีตวัยเด็กโดยการใช้เสียงของตัวละครทับซ้อนกัน